26. [FFVII FANFIC] Pustka

Witjacie!

    Powracam do was, po małej dłuższej awarii internetów. Złe to stworzenie oj złe. Ale nie obawiajcie się napisałam parę rzeczy, więc niedługo też coś jeszcze dostaniecie. Dzisiaj krótki fanfic, jeden z tych, w których próbuję opisać uczucia bohaterów [czyli treningowy], bo jak wspominałam albo i nie lepiej mi wychodzi opisywanie różnych zwrotów akcji itd. niż samych uczuć, więc trzeba ćwiczyć. Pod wirtualne pióro [czyt. klawiaturę] wzięłam sobie wtedy nieśmiertelne Final Fantasy VII. I jeden ze smutniejszych momentów w całej grze. Zapraszam do czytania i komentowania.

~~

    Gdy zobaczyłem jej ciało upadające bez ducha na kamienną podłogę nie byłem w stanie wypowiedzieć żadnego słowa. W miejscu gdzie znajdowało się jej serce wbite zostało ostrze długiej katany, a białowłosy sprawca wydawał się uśmiechać z triumfu.
    Tylko ona mogła powstrzymać meteoryt, uratować Planetę. Kogo jednak obchodził ten świat? Teraz gdy jej nie ma nic nie miało być takie samo. W końcu Aeris już się nie uśmiechnie, nigdy nie będzie się śmiała czy chociażby nie namówi nas do zrobienia czegoś niemożliwego. Czy ta walka ma jeszcze jakiś sens?
    Nie wiem kiedy upadam na kolana, nawet nie pamiętam co krzyczałem w jego stronę. Spoglądam na swoje ręce. Nie jestem w stanie zobaczyć jak moi towarzysze osłaniają mnie przed atakami, oni wciąż walczą gdy ja tracę przekonanie. Widok przed oczami rozmazuje się, a przez ciało przechodzi dreszcz. Zaciskam powieki chociaż to pomaga tylko na chwilę, przezroczysta, słona ciecz zaczyna ściekać po mych policzkach.
    Nastała cisza, któraś ze stron skończyła walkę, jestem wstanie usłyszeć krople uderzające o posadzkę wybijające smutną wolną melodię. Zasłaniam twarz dłońmi próbując wytrzeć łzy. Stukot butów, ktoś kuca obok mnie. Nie jestem w stanie podnieść wzroku by sprawdzić czy to wróg czy swój. W tym momencie to się nie liczyło. Było mi wszystko jedno, nie przeszkadzało mi by gdyby ktoś teraz skrócił mój żywot.
    Znów tracę kogoś bliskiego, nie mogę tak więcej. Powoli braknie mi sił na tą bezsensowną walkę. Bo jak mogę wygrać ze śmiercią? W końcowym rozrachunku to my ludzie będziemy przegrani i chociaż wrócimy do Niej i spotkamy się z tymi, których utraciliśmy to ile lat przed tym musimy cierpieć i rozpaczać? Czemu szczęście jest takie ulotne i ból trwa tak długo? Dlaczego między tymi uczuciami nie ma równowagi? Czy strata jest wpisana w bycie człowiekiem?
    Czyjeś ręce obejmują mnie i przyciągają w stronę obcego ciała. Zabieram dłonie z twarzy i dopiero teraz spoglądam w górę na twarz tej osoby. Rubinowe oczy, które zawsze patrzyły chłodnie i obojętnie teraz są pełne współczucia i smutku.  On jako jedyny był w stanie zrozumieć to co czuję, w końcu stracił ukochaną. Nie jestem w stanie dłużej powstrzymywać łez, chociaż nigdy nie przynoszą ukojenia i pomimo tego, że obiecałem sobie, że już nie będę płakać nie mogłem nic na to poradzić. Przytulam się do niego, a ubranie tłumi mój cichy szloch. Dłuższy czas wszyscy milczą, ktoś przestąpił z nogi na nogę.
- Jej ofiara nie może pójść na marne- nawet głos bez emocji w tej chwili wydaje się być ich pełen.
- Wierzysz w to czy tylko tak mówisz?- Jedynie tyle jestem w stanie odpowiedzieć, gdyż w mojej głowie pełno oskarżeń i sprzecznych myśli. W ich oczach byłem już słaby, nie musiałem tego pogłębiać.
- Ja mogę wierzyć tylko w przebaczenie, od ciebie zależy co zrobisz. Ucieczka może i jest najprostszym wyjściem to jednak w końcu nadchodzi czas, aby wziąć odpowiedzialność za swoje czyny by móc później nie obwiniać się, że nie udało się czegoś zmienić.- W tych słowach było trochę racji i chociaż bardzo chciałem się poddać, może nawet uciec to przecież im też nie przychodziło to z łatwością. Też ją znali. Byli jej przyjaciółmi, znali ją bardziej lub mniej, ale wciąż nimi pozostawali.
- Powinniśmy ją pochować- przerywam ciszę. Zgodzili się ze mną.
    Niosę jej ciało w drżących rękach, udaję się w stronę jeziora, wchodzę do niego. Pozwalam jej ciału utonąć w nim, opaść na dno wraz z naszym sukcesem w tej misji. Ale to nie było już ważne. Pewnie chciałaby abyśmy dalej kontynuowali tą misję, skończyli to co zaczęliśmy. Nie pozostało nam nic innego jak spróbować, chociaż to będzie strasznie trudne. Będziemy musieli odwlec żałobę. W końcu poświęciła się dla nas. Jednak czemu nie poczekała na nas? Gdybyśmy spróbowali zrobić to razem, nikt nie musiałby umierać. Teraz jej uśmiech jest jedynie wspomnieniem…